Chemie op een herfstige maandagmorgen

Die eerste keer in het najaar dat de ochtendkoude je in de wangen bijt.
Ik hou ervan.
De bomen slaan je met verstomming met hun kleurenpalet.
Stadsbewoners rukken uit op de fiets, uitgedost met mutsen en handschoenen.
We verzamelden vandaag met vijf makers voor de allereerste creatiedag van onze nieuwe performance ‘Ziel’.
Locatie: studio met uitzicht op het herfstfeestje buiten.
Atmosfeer: opgewonden en ook een beetje nerveus in mijn geval.
Zullen mijn teksten werken? Zal er chemie ontstaan tussen de makers?
De tubiste haalt haar serpent tevoorschijn en installeert pedalen om extra met de klanken te toveren.
De percussionist omringt zich met een arsenaal aan drums en cimbalen.
De setarspeler raakt versmolten met zijn instrument zodra hij die uit zijn jas heeft bevrijd.
En verder ook de tafel van mijn geliefde, gevuld met keyboards en elektronica, ook met bladeren, takjes en stenen, allemaal potentiële instrumenten.
Zonder dat er al woorden zijn gevallen begint de percussionist met een ritme te experimenteren. De setarspeler valt in en er is al meteen een muzikale vrijpartij aan de gang. De melancholische klank van de serpent vleit er zich tegenaan, samen met geroefel in droge bladeren. En er gebeurt iets in mijn hart. Een instroom van beroering.
Chemie op een herfstige maandagmorgen.
In het midden van de stad.