Zwart stof

Voor de yogales komt ze naar me toe. Een vrouw die ik niet ken.
‘Zou ik je iets mogen vragen?’
‘Ja.’
‘Ik zou eventjes heel hard moeten roepen.'
'Oké.'
'En ik heb iemand nodig die dan in de buurt is. Voor als er mensen zijn die daar ongerust over worden.’
‘Oké.’
'Straks na de les?'

Na de les fietsen we samen naar de dokken, op zoek naar een plaats zonder toehoorders. Het is donker. Zij verdwijnt in de struiken. Ik wacht. Vijf minuten. Tien minuten. Vijftien minuten. Ik hoor niets. Dan komt ze terug.
‘Het lukt niet. Ik denk dat het al gezakt was door de yogales.’
‘Ik begrijp het. Zal ik je anders even afstrijken? Ze knikt. Ik begin langs de achterkant. Kordaat wrijf ik over haar schouders en rug. Alsof er zwart stof op zit dat moet worden verwijderd. Ik ga even door. Ook de voorkant krijgt een beurt. De bovenarmen. Onderarmen. Dan knijp ik in haar schouders.
Tranen.

#omhelzingenopdoknoord